شاید زمانی بتوانی مرثیه فاجعه فرهنگی استاد عزیز برای این شهر بخوانی شهری که زمانی اصالت مذهب واداب ورسوم ومهمان نوازی بود یادم هست که ذربجکی برایمان میکفتند یک نفر داره مواد می فروشد فرسنگ ها از ان محله فرار میکردیم وشب ها خوابمان نمی برد ولی حالا جه موادی بس خطرناک تر ومخوف تر از شیشه (موادمخدر)وساختن ساختمانی های جند طبقه بربنیان همان ثروت نامشروع وبه قیمت نابودکردن جوانانی که ایندکان این مملکت هستند سردشتی که زمانی مهد مظلومیت بمباران شیمای جهان بود وحالا درچین به موادمرغوب شیشه شناحته شده است وای برما تا کجا رفته ایم فا جعه بس بزرگتر از نا کازاکی وهیروشیما مرگی خاموش وبی سروصدا برای کشورمان و....

استاد بزرگ سلام متاسفانه نتوانستم وارد اثار شما بشوم درورود ان تابو ممنوع نوشته بودند /یاد پارگینک ممنوع افتادم / امید است جنابعالی به تحققیق واثار شعری تان ادامه بفرماید یاد ان شعر افتادم / دهنتان را می بویند /که شاید جیزی کفته باشی / توکه عشق وتعهد به شعر درجامعه زنده میکنی وامید به فرداها را نوید می دهی کارت دارند فقط ادامه بده تا زنده هستی